Deze week wist de Murwsmurf het even niet meer. Daar werd de murwsmurf natuurlijk goed murw van, wat niet betekende dat hij te vermurwen was. Hoe erg kan het ten slotte zijn om als Murwsmurf tijdelijk de gedaante van (internet-)Surfsmurf aan te nemen? Het antwoord ligt daar immers voor het oprapen, toch? Het niet weten is met internetdata, ons collectieve extern geheugen, een normale zaak geworden toch? En kwetsbaar zijn is helemaal hot en happening.
Dus. Eigenlijk -zo bedacht de Murwsmurf- hoeven we dus helemaal niets meer te kunnen en te weten.
Hierop kreeg de Murwsmurf visioenen van een azuurblauwe hemel met dito blauwe zee, gevuld met blauwe Surfsmurfjes.
Keep calm and let
it all hang.
Toen de Murwsmurf weer wakker werd bekroop hem een ander gevoel. Had hij niet deze week contact gehad met tientallen arts assistenten? Arts assistenten die jong en ambitieus zijn en in het diepe coronavirus zijn gegooid. Van arts assistenten wordt nog altijd gewoon verwacht dat die het wel weten. Want: als de artsen het niet meer weten beginnen patiënten te zweten.
Hier is de code; wees sterk, perfect, snel, goed voor een ander én: never loose your cool. De houding van het komt wel goed komt hier niet goed.
Hmm.
Dus wat nu, dacht de Murwsmurf. Als ik zelf een vraag krijg waarbij ik het antwoord schuldig moet blijven? Het antwoord is simpel. HILL, High Impact Learning that Lasts,
zegt dat alle leren start met urgentie. Zonder een prikkel om te leren komt er ook geen leerproces op gang. Het niet weten is helemaal niet erg. Het wordt pas een probleem als je iets niet wíl weten of snappen, zelfs niet als de vraag aan je gesteld wordt. Het niet leren heeft misschien als voordeel dat je vandaag aan de azuurblauwe hemel kunt genieten van het zonnetje. Nadeel is dat als de hemel morgen asgrauw kleurt, dat je dan vergeten bent om te zorgen voor bescherming, voor onderdak, regenkleding of een paraplu.
Dus als je het mij vraagt hoe erg is dat nu eigenlijk het niet weten? Dan zeg ik: helemaal niet! Het betekent namelijk dat ik nu als de wiedeweerga mag gaan leren. En leren is voor de hersenen wat chocolade is voor de mond. Zalig toch?