De Murwsmurf heeft niet zo’n geweldig geheugen, zo bleek uit een eerdere blog. Daar leerde de Murwsmurf dan ook dankbaar gebruik maken van de digitale leermogelijkheden. Net zoals bij de meeste mensen heeft de Murwsmurf wel een specifiek geheugen voor specifieke dingen. Zo is de Murwsmurf goed in het onthouden van quotes. Van one-liners. Te pas en te onpas poppen die op. Zoals; Je kunt je ergeren aan van alles en nog wat, maar je bent het niet verplicht Wat een heerlijke uitspraak is dat. Iets verplicht zijn voelt toch al snel als benauwend. En in de coronatijd hebben we allemaal gevoeld hoe beperkend en deprimerend verplichtingen kunnen aanvoelen. De Murwsmurf is dan ook blij dat hij af en toe een blog mag schrijven, zonder dat hij dit verplicht is. Toen het schrijven van de blog als een verplichting ging voelen werd het namelijk steeds minder leuk. En zo gaat het vaak; je begint ergens aan uit enthousiasme en voor je er erg in hebt zit je vast aan verplichtingen. Al dan niet opgelegd door jezelf. Het is een hele kunst om bij je passie te blijven. Soms moet je dan even terug naar de bron. Waarom schrijf ik ook al weer een blog? En hier is het tijd voor een bekentenis; dat is vooral om aandacht te trekken. Aandacht te trekken van jou als lezer, als potentieel samenwerkingspartner van de leerfabriek. Te midden van al het andere acquisitiegeweld op LinkedIn en andere social media, hoopt de Murwsmurf een aantrekkelijke afleiding te zijn. Een afleiding die soms de glimlach op het gezicht tovert of soms de wenkbrauw doet fronsen. Het is lastig laveren voor de Murwsmurf, om een balans te vinden in het origineel zijn, in het aanbieden van iets anders dan acquisitie, terwijl in de kern acquisitie een motivatie is. Gelukkig heeft de Murwsmurf dan ook ontdekt dat hij het niet verplicht is om tweewekelijks een nieuwe blog te schrijven. Geniet van de hopelijk warme zomerse dagen die nog gaan komen. Groeten van de Murwsmurf P.S.: De leerfabriek heeft vanaf nu een website waarop de blogs terug te vinden zijn en waar je (alvast digitaal) kennis kunt maken met de Leerfabriekers. Met enige trots presenteren wij https://leer-fabriek.nl

Hoe komt het toch dat wat sommige mensen dapper vinden, anderen juist als zwak of opgeven zouden bestempelen? Of misschien zou de vraag moeten zijn: waarom voelt kiezen voor mezelf alsof ik het opgeef? Deze vraag houdt me al een paar weken bezig. Ik heb er namelijk voor gekozen om te stoppen met mijn werk als HR-adviseur/consulent/projectleider. En nee, ik heb nog niets anders bedacht om te gaan doen. Als ik dit vertel, reageren eigenlijk iedereen op ongeveer dezelfde positieve manier: "Wat dapper en verstandig dat je voor jezelf kiest. Knap hoor." Toch blijft het knagen: dapper? Bedoelen ze niet: je bent gek en daar kom je vanzelf achter, maar dat zeg ik niet tegen je... Of: ik zou het nooit doen, want ik zou niet opgeven wat ik allemaal heb opgebouwd! Maar goed, dit alles is eigenlijk helemaal niet van belang. Wel dat ik me 20 kilo lichter voel nu ik het besluit heb genomen. Ook dat mijn energie weer stroomt en mijn natuurlijke ideeënmachine weer op gang is gekomen. Misschien ervaar ik het daarom als kiezen voor de weg van de minste weerstand. Omdat het zo makkelijk voelt. Maar dat was het natuurlijk niet. Want ik heb er 3,5 jaar over gedaan om deze keuze te maken. Hoeveel stress, huilbuien, uitvallen naar degenen die me het liefst zijn, slecht slapen en andere ongemakken hier toch aan vooraf zijn gegaan... Als het makkelijk was, had ik het echt al veel eerder gedaan. Ook een besluit als dit gaat dus over leren: op zijn tijd reflecteren en daar conclusies uit trekken. Durven zien dat je eigenlijk al best lang keuzes maakt die niet zo goed voor je zijn. En daar tenslotte consequenties aan durven verbinden. Tegen de stroom in. Want presteren hangt in onze maatschappij ook best wel samen met leren. De zus van de Murwsmurf heeft haar conclusies getrokken en de consequenties geaccepteerd. De weg van de minste weerstand? Ik durf te zeggen van niet!

De Murwsmurf heeft de oplossing voor een beter politiek bestel!

 Een laagje vetSlank zijn is nog altijd in de mode. Meer dan ooit misschien zelfs. Als we al niet op dieet waren dan spoort corona ons er nu wel toe aan. Diabetes vormt ten slotte een risicogroep. En risico vermijden we liever, zagen we vorige week.Slank zijn is ook al jaren in de mode in het  bedrijfsleven. Daar noemen we het lean. Niet te veel voorraad in huis hebben is daar één van de deviezen. En meestal werkt dat prima. Toen iedereen ging hamsteren in het voorjaar was het even moeilijker, maar dat is een uitzondering.Maar waarom gingen we eigenlijk hamsteren? En waarom vlogen de kilo’s er aan? Als er barre tijden aankomen, zo weten we, dan is een laagje vet een goede investering. Dan kunnen we tegen een stootje. Het kan wat lijden. We kunnen ergens op teren.welnu, ik gun iedereen dat laagje vet nu, zodat we tegen een stootje kunnen, de komende tijd. Zodat bedrijven niet te snel failliet gaan en zodat we zelf niet te snel in de touwen vliegen bij een frustratie. Zodat we uitgerust uit onze corona-winterslaap ontwaken en ons leven weer helemaal tot bloei mag komen in de lente. Ik kan haast niet wachten. Maar. Ik ga eerst in afzondering voorbereidingen treffen voor het nieuwe jaar. Ik zal de babbeltjes missen, maar de knabbeltjes heb ik voor de zekerheid bij de hand.  De Murwsmurf.